Identyfikacja kabli zasilających o niskiej emisji dymu i zerowym poziomie halogenu

Bezpieczeństwo kabli jest kluczową kwestią w wielu branżach, zwłaszcza w kontekście oznakowania kabli energetycznych o niskiej emisji dymu i bezhalogenowych. Kable bezhalogenowe o niskiej emisji dymu (LSHF) zostały zaprojektowane tak, aby zminimalizować uwalnianie toksycznego dymu i gazów w przypadku pożaru, co czyni je bezpieczniejszym rozwiązaniem w pomieszczeniach zamkniętych lub gęsto zaludnionych. Identyfikacja tych kabli ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa i zgodności instalacji elektrycznej z przepisami. Jak więc zidentyfikować przewody bezhalogenowe o niskiej emisji dymu i trudnopalne? Następnie przedstawimy metodę identyfikacji przewodów bezhalogenowych o niskiej emisji dymu i trudnopalnych.

1. Metoda wypalania powierzchni izolacji. Warstwa izolacji powinna być wyprasowana bez widocznych wgłębień, a jeśli występuje duże wgłębienie, oznacza to, że materiał lub proces użyty w warstwie izolacyjnej jest wadliwy. W normalnych warunkach, po długim czasie spalania, warstwa izolacyjna kabla jest nadal stosunkowo kompletna, nie wydziela się dym ani drażniący zapach, a średnica wzrosła. Jeśli warstwa łatwo się zapala, można mieć pewność, że warstwa izolacyjna kabla nie jest wykonana z materiałów bezhalogenowych o niskiej emisji dymu (najpewniej z polietylenu lub usieciowanego polietylenu). Jeśli występuje duże dymienie, oznacza to, że warstwa izolacyjna jest wykonana z materiałów halogenowanych. Jeśli po długim czasie spalania powierzchnia izolacji jest poważnie uszkodzona, a średnica nie zwiększa się znacząco, oznacza to, że nie zastosowano odpowiedniego procesu sieciowania radiacyjnego.

2. Metoda porównania gęstości. Zgodnie z gęstością wody, tworzywo sztuczne umieszcza się w wodzie. Jeśli tonie, tworzywo sztuczne jest gęstsze od wody, a jeśli unosi się na powierzchni, tworzywo sztuczne jest gęstsze od wody. Tę metodę można stosować w połączeniu z innymi metodami.

3. Identyfikacja przewodu bezhalogenowego o niskiej emisji dymu poprzez zanurzenie w gorącej wodzie. Rdzeń przewodu lub kabel zanurza się w gorącej wodzie o temperaturze 90°C. Zazwyczaj rezystancja izolacji nie spada gwałtownie i utrzymuje się powyżej 0,1 MΩ/km. Spadek rezystancji izolacji nawet poniżej 0,009 MΩ/km oznacza, że ​​nie zastosowano odpowiedniego procesu sieciowania radiacyjnego.